وقتی کلمه ظهور و یا فرج را می شنویم، ناخود آگاه ذهنمان به سمت ظهور مصلح میل پیدا می کند و سریق به فکر امام زمان (عجل الله فرجه) می افتیم که با ظهورشان قرار است دنیا را پر از عدل کنند

حال سوال اینجاست آیا این برداشت درست است؟

آیا این طرز فکر 1100 ساله در ذهن شیعیان و یا حتی ادیان دیگری که منتظر مصلح هستند درسا است؟پ

در این نوع فکر لازم اصلاح فقط خود مصلح است

به عبارت سرح تر با ظهور مصلح جهان اصلاح می شود

یعنی شرط لازم و کافی اصلاح مصلح است.

این ذهنیت باعث شده است انتظار بیش از 10 قرنی ما از انتظار اصیل دور شود، چون انتظار با چنین طرز فکری نیاز مند اصلاح منتظر نیست بلکه فقط باید منتظر مصلح بود.

در این نگاه به ظاهر درست شما می توانید به هر شکل تفکر و عملی هر کاری خواستید انجام دهید و فقط منتظر مصلح باشید تا او بیایید و یک تنه جهان را اصلاح کند

فکری که قطعا توسط ائمه و بزرگان دین رد شده است

همان طور که فرمودند : منتظر مصلح خود باید صالح باشد

حال سوال اینجاست :

تفاوت این نگاه با نگاه اصیل چیست؟

نگاه اصیل لازم اصلاح را مردم و محیط می داند و مصلح را انجام دهند این امر که به لطف خدا و از سر لطف برای انسان ها ظهور می کند

در چنین دیدگاهی مصلح برای اصلاح بایستی همراهی مردم و امت را هم داشته باشد، اصلا قرار نیست یک تنه و با شمشیر همه دنیا را اصلاح کند ، بلکه عطش مردم که به وسیله منتظران واقعی در جهان نشر پیدا کرده است با ظهور مصلح لبیک پیدا می کند.

یعنی منتظر در زمان غیبت وظیفه صرف منتظر مصلح بودن را ندارد، بلکه باید شرایط را برای ظهور اماده کند، باید فرهنگ ناب محمدی را به جهانیان عرضه کند، به مناظره عقلی با دیگر مکاتب به پاخیزد و در حد توان خود مستضعفین را یاری کند تا بتوانند از چنگال مستکبران راهایی یابند.

قطعا کسی که در زمان غیبت، عافیت دنیایی و پست پیشه کند و به هوای آرامش و آسایش زود گذر دنیایی فقط نظار گر استعمار مالی و فرهنگی جهان بادش در زمان ظهور هم کاری نخواهد کرد

همیشه بهانه هایی هست برای اینکه انسان خودش را و وجدانش را و گاها  دیگران را توجیه کند...

یک منتظر واقعی باید در تمام زندگی اش طرف دارد حق باشد و حق بگوید چه کوچک و چه بزرگ، و حق بگوید چه به سودش بود  وچه به زیانش، وحق را ترویج دهد با شیوه صحیح...

ولی ما 1100 سال است منتظریم...

ندبه می خوانیم ولی از اعماق وجود ندبه نمی کنیم.

هنوز هم بنظر ما ربطی ندارد که از فلسطین دفاع کنیم.

هنوز هم به فکر تفاوت ها هستیم و عافیت دنیایی و زود گذر خودمان

نه مالا و نه جانا و نه وقتا و نه با آبرو قیام نمی کنیم

قطعا فضای جنگ نرم، دفاع و قیامی در همین فضا می خواهد...

ما باید این ابریشم به دور خود تنیده را پاره کنیم و خود صالح شویم و از حق دفاع کنیم

ما باید اول با تمام وجود برای مردم بحرین، یمن و... دلسوزی و مجاهدت کنیم بعد منتظر فرج باشیم

فرج به معنی گشایش است، ما باید اول زمینه این گشایش را در خودمان به وجود بیاوریم بعد منتظر باشیم که صاحب بیایید ان گشایش های فرد به فرد را تبدیل کند به یک گشایش جهانی

وخدا برسر ما منت بگذارد و ما را از جمله وارثات وعده داده شده قرار دهد...

ان شا الله
لینک درج این مطلب در جام نیوز